Wymiar urlopu wypoczynkowego
W okresie urlopowym duże znaczenie dla pracowników ma rzeczywisty wymiar przysługującego pracownikom urlopu wypoczynkowego. Jest to istotny problem zwłaszcza dla młodych pracowników, którzy niedawno zakończyli swoją edukację i rozpoczęli pracę zawodową.
Zgodnie z art. 154 Kodeksu pracy (K.p.) Wymiar urlopu wynosi:
1) 20 dni - jeżeli pracownik jest zatrudniony krócej niż 10 lat,
2) 26 dni - jeżeli pracownik jest zatrudniony co najmniej 10 lat.
W świetle § 2 tego przepisu wymiar urlopu dla pracownika zatrudnionego w niepełnym wymiarze czasu pracy ustala się proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy tego pracownika, biorąc za podstawę wymiar urlopu określony powyżej, przy czym niepełny dzień urlopu zaokrągla się w górę do pełnego dnia. Wymiar urlopu w danym roku kalendarzowym, ustalony na podstawie powyżej wskazanych przepisów zarówno dla pracowników pracujących w pełnym i niepełnym wymiarze czasu pracy nie może przekroczyć wymiaru określonego w pkt 1) lub 2).
Pracownikom przysługują dwa alternatywne wymiary urlopu, 20 dni jeżeli pracownik jest zatrudniony krócej niż 10 lat oraz 26 dni jeżeli pracownik jest zatrudniony co najmniej 10 lat. Wskazane wymiary urlopu wypoczynkowego są podstawowymi wymiarami urlopów przysługującymi pełnoletnim pracownikom.
Do okresu zatrudnienia, o którym mowa w art. 154 k.p. zgodnie z art. 1541 k.p. wlicza się nie tylko okres zatrudnienia u danego pracodawcy lecz wszystkie poprzednie okresy zatrudnienia niezależnie od przerw między tymi okresami. Oznacza to, iż pracownik, który nawiązał stosunek pracy z różnymi pracodawcami w swojej karierze, od 1 czerwca 2008 roku do 1 sierpnia 2009 roku następnie od 1 marca 2011 roku do sierpnia 2012 roku w rzeczywistości posiada 14 miesięcy w okresie od 1 czerwca 2008 roku do 1 sierpnia 2009 roku, a następnie 17 miesięcy w okresie od 1 marca 2011 roku do sierpnia 2012 roku, ponieważ zgodnie z art. 1541k.p. okresy te sumują się. W związku z tym pracownik posiada 21 miesięczny okres zatrudnienia czyli rok i 9 miesięcy.
Do okresu zatrudnienia poza wskazanymi okresami zalicza się okres pobierania nauki, co szczegółowo zostało określone w art. 155 K.p. i tak do okresu pracy, od którego zależy wymiar urlopu, wlicza się z tytułu ukończenia:
1) zasadniczej lub innej równorzędnej szkoły zawodowej - przewidziany programem nauczania czas trwania nauki, nie więcej jednak niż 3 lata,
2) średniej szkoły zawodowej - przewidziany programem nauczania czas trwania nauki, nie więcej jednak niż 5 lat,
3) średniej szkoły zawodowej dla absolwentów zasadniczych (równorzędnych) szkół zawodowych - 5 lat,
4) średniej szkoły ogólnokształcącej - 4 lata,
5) szkoły policealnej - 6 lat,
6) szkoły wyższej - 8 lat.
Okresy nauki, o których mowa w pkt 1-6, nie podlegają sumowaniu.
W przypadku, gdy pracownik pobierał naukę w czasie zatrudnienia, do okresu pracy, od którego zależy wymiar urlopu, wlicza się bądź okres zatrudnienia, w którym była pobierana nauka, bądź okres nauki, zależnie od tego, co jest korzystniejsze dla pracownika.
Do okresu zatrudnienia dolicza się właściwe okresy odbywania nauki w zależności od rodzaju szkoły jaka została ukończona przez pracownika. Jednym z bardziej dyskusyjnych problemów wynikających z niniejszego artykułu jest ustalenie czy zakończenie edukacji w szkole wyższej na poziomie licencjata uprawnia pracownika do zaliczenia 8 lat do okresu zatrudnienia. W dzisiejszym stanie prawnym zgodnie z art. 159 ustawy z dnia 27 lipca 2005 roku Prawo o szkolnictwie wyższym „Studia w uczelni są prowadzone jako studia pierwszego, drugiego stopnia lub jako jednolite studia magisterskie." Studia pierwszego stopnia tak zwane studnia licencjackie jako odrębne studia prowadzone w szkole wyższej uprawniają pracownika do uwzględnienia 8 lat okresu pracy. Zrównanie studiów pierwszego stopnia ze studiami jednolitymi magisterskimi wydaje się być dość niesprawiedliwa powoduje to, iż pracownik który ukończył studia magisterskie w rzeczywistości poświęca więcej czasu na kształcenie niż pracownik który ukończył studia licencjackie. Taki stan regulacji jest prawdopodobnie wynikiem błędu ustawodawcy wynikającym ze stosunkowo niedawnego wprowadzenia podziału na studia licencjackie i jednolite magisterskie. Mimo, iż taki stan prawny jest wynikiem niewątpliwie niedopatrzenia nie wydaje się, aby było konieczne ani społecznie uzasadnione zmienianie takiego stanu rzeczy, gdyż studia jednolite magisterskie odchodzą do lamusa, a absolwenci szkół wyższych nie będą zainteresowani utratą posiadanych uprawnień.
Kolejnym problemem związanym z doliczaniem okresu nauki do okresu pracy jest możliwość doliczenia wyżej wskazanych okresów wyłącznie po skutecznym ukończeniu danej szkoły. Nie jest możliwe aby pracownik doliczył sobie część okresu nauki w przypadku gdy przerwie ją w połowie niezależnie od rodzaju tej nauki. Ponadto zgodnie z art. 167 ust. 2 Ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym datą ukończenia studiów jest data złożenia egzaminu dyplomowego oznacza to, iż złożenie absolutorium nie uprawnia jeszcze pracownika do zwiększenia okresu pracy zgodnie z art. 155 k.p.
Podstawa prawna: art. 154, 1541, 155 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. Nr 24, poz. 141), art. 159, 167 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2005 r. nr 164, poz. 1365).
Źródło: hrnews.pl
Przeczytaj także:
